Tegeltjeswijsheid
“Van het concert des levens krijgt
niemand een program” stond er op een tegeltje op het toilet bij
een vriendinnetje thuis. Ik zal een jaar of 8 geweest zijn. Ik vond
het een wonderlijke tekst, waar ik niets van snapte. Het enige
concert waar ik ooit geweest was, was het Kerstconcert in de Doelen
in Rotterdam, samen met mijn oma. Daar kregen we wel een
programmaboekje, anders kon je die liedjes toch nooit meezingen?
Waarom bij dit concert dan niet? Of zou het als waarschuwing bedoelt
zijn. Zo van: “Bij tante Truus krijg je geen koekje bij de thee.
(Dus als je honger hebt, neem dan zelf iets mee…)”
Mijn fascinatie voor
tegeltjeswijsheden, is wel op die WC begonnen. Al gauw ging ik er ook
zelf aan doen. Mijn eerste eigen tegeltjeswijsheid stond op een
ansichtkaart. Een foto van een intens-blij meisje dat in een grote
regenplas sprong. “Vandaag begint de toekomst!” stond
eronder. Hij heeft jaren boven mijn bed gehangen. Altijd als ik
ernaar keek, werd ik blij.
In mijn studentenjaren was Loesje mijn
inspiratiebron. Mijn favoriete tekst van haar, verhuisde mee van de
ene naar de andere studentenkamer. “Leven is het meervoud van
Lef” stond erop. Het inspireerde me, om alles uit te proberen,
wat ik eigenlijk niet goed durfde. Voluit leven wilde ik, eruit halen
wat er in zit. Overigens hing hij naast een andere Loesje spreuk:
“Iets warms graag. Met borstharen.”
Ook mijn schoonmoeder deed aan
tegeltjeswijsheid. Bescheiden als ze was, knipte ze haar
inspiratieteksten gewoon uit de Libelle. De Happinez bestond nog
niet. De knipsels hingen met een kopspeld op het prikbord in haar
keuken, tussen het afsprakenbriefje van de tandarts en het
boodschappenlijstje in. “Een echte vriend is iemand die jou
door-en-door kent, en toch van je houdt.” Stond er
bijvoorbeeld. Het woordje “toch” was met een balpen onderstreept.
Toen ik het las, hield ik spontaan een stukje meer van haar.
In de jaren dat mijn gezondheid het af
liet weten, veranderde de wijsheid op mijn tegeltjes. Het werden
inzichten, die me hielpen bij de uitdagingen van mijn nieuwe
toestand. Ze hingen niet meer boven mijn bed, maar ik droeg ze met
me mee als ankers in mijn leven. Had ik ineens toch een soort
programmaboekje.
“Niet het vele is goed, maar het
goede is veel” was er zo eentje. Jarenlang was dit een houvast.
Als ik baalde van de zoveelste afspraak die ik moest afzeggen, dan
herhaalde ik de spreuk voor mezelf als een mantra. Het hielp me bij
het waarderen van het kleine, de dingen die ik nog wèl kon.
Na een aantal jaren verliezen mijn
spreuken hun zeggingskracht. De les is dan geleerd. Als vanzelf komen
er dan nieuwe wijsheden op mijn pad, die me helpen met de uitdagingen
die er dan zijn in mijn leven.
Mijn huidige tegeltjeswijsheid leerde ik tijdens een coachopleiding. Hij helpt me
loslaten, als “mijn best doen” niet meer werkt. Als ik hem hoor,
voel ik me gesteund en verbonden. Hij maakt het leven lichter: “Als
niets helpt, helpt alleen het Niets.”
Maar, als ook dát niet helpt, is er
altijd nog de tip van Loesje die nog steeds in mijn nachtkastje ligt.
Dan ga ik op zoek naar warme borstharen…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten