Kruiwagen

Een vriendin gaat een groot theaterproject regisseren. Ze heeft me gevraagd of ik mee wil spelen. Dit vind ik leuk! Iets totaal anders dan de rest van mijn leventje. Bezig gaan met iets vrolijks, iets positiefs, mijn grenzen verleggen, uit mijn comfortzone stappen en samen met een leuke groep mensen iets moois neerzetten.... Wat is dát welkom, in een periode dat ik zoveel moet loslaten. Alles in mijn roept 'ja!'

Nou ja, alles?
Er is ook een heel zacht stemmetje, dat zegt “Zou je dat nou wel doen? Dat is toch veel te veel voor je? Dat trek je nooit!” Maar het enthousiaste ja-getetter overstemt de fluisterstem. Dus ik meld me aan.

En ik vind het fantastisch!
We spelen, rennen, vechten, rollebollen, peinzen, huilen, bouwen, vallen, lachen, stuntelen, knoeien, aarzelen, schreeuwen, liefkozen, ruziën, dansen en verwonderen. Elke maandagavond, acht maanden lang.

Op deze avonden vergeet ik even mijn 'rustig-aan-modus' en ga ik er voluit in. Alsof er niets met mij aan de hand is. Waar ik door de weeks thuis alle zeilen moet bijzetten om mijn aandacht te verleggen naar iets anders dan mijn piepende lijf, gaat dat hier vanzelf. Het geeft me afleiding, plezier en bergen positieve energie.

Maar het heeft ook een prijs. Als ik tegen elven stuiterend van de adrenaline thuis kom, duurt het nog uren voor ik de slaap kan vatten. De dag erna ben ik een wrak. Weliswaar met een mooie avond om op terug te kijken, maar wel een Serieus Wrak. Zo eentje die de meest basale dingen thuis niet meer voor elkaar krijgt.

Na een week of zes breekt het me op.
Dit trek ik niet.
Ik vrees dat ik moet afhaken, de prijs is me te hoog.
Mijn vriendin de regisseur komt langs. Ik leg haar mijn dilemma voor.
Ze schrikt. Je gaat toch niet stoppen? Wat kunnen we bedenken, om je toch binnenboord te houden? We spreken af, dat ik voortaan een uur eerder wegga bij de repetities. De scenes waarin ik meespeel, zal ze aan het begin van de avond plannen. Ik ben blij met deze mogelijkheid, blij met de bereidheid om me tegemoet te komen. Op deze manier blijken de repetities wél haalbaar voor me, en kan ik blijven meedoen.

Op een maandagavond een paar weken later lig ik opgekruld in een kruiwagen. We gaan een medespeler redden. Mijn kruier racet met mij over het podium, op weg naar ons slachtoffer. Helaas neemt hij de bocht wat te krap, en wordt ik de kruiwagen uitgelanceerd. Met een dreun lig ik op de harde stenen vloer. Hij valt languit naast me neer, de kruiwagen half over ons heen. We kijken elkaar verdwaasd aan.

De dag erna ben ik bond en blauw. Ik loop een beetje mank. De buurvrouw spreekt me aan in de supermarkt. Wat is er met jou gebeurd? Je lijkt wel een wrak. Een wrak? Welnee, ik voel me prima. Ik ben alleen uit een kruiwagen gekieperd gisteravond.

Terwijl ze me wat vreemd nakijkt, realiseer ik me dat de wrakken-fase bij toneel toch ècht achter me ligt.