Bubbel
Een buurtgenoot nodigt ons uit voor een
borrel. Ik heb wel zin in wat vrolijkheid. Morgen ben ik vrij en kan
ik uithangen. Een avondje weg kan ik me wel een keer veroorloven.
Ik ken die buurvrouw al meer dan 10
jaar. Onze dochters zijn bevriend, dus we kwamen elkaar tegen op het
schoolplein en bij de kinderfeestjes. We zijn even oud en ik mag haar
graag. Toch zijn we nooit vriendinnen geworden. Dat komt, we zitten
in een andere bubbel.
In mijn bubbel gaat het vaak over
balans. De mensen slaan niet meteen groen uit, als ik begin over een
middagdutje. In mijn bubbel snappen we wat het is om niet altijd te
kunnen wat je wilt – of te willen wat je kunt.
De borrel begint om 21.00 uur. Op dat
tijdstip begin ik normaal al wat op te slomen, om een uurtje later
mijn bed in te rollen. Bij de buuf worden op dat moment de flessen
koud gezet en de happen uitgestald. Een uurtje later, zijn de meest
gasten binnen. En wil mijn lijf het liefst naar bed.
Ik raak aan de praat met een hippe
moeder van het schoolplein. Nadat we de carrières van onze kinderen
hebben vergeleken, begint ze over die van haar. We blijken dezelfde
studie gedaan te hebben. Toen overlapten onze bubbels nog. Zij staat
op het punt een mooie promotie te maken op haar werk. Ze wijdt uit
over de mogelijkheden die dit haar biedt. Terwijl ze doormijmert over
haar droombaan, verlangt mijn lichaam steeds hartgrondiger naar
dromeland. Haar vraag wat ik doe voor werk, wimpel ik luchtig af.
Geen zin in vandaag. Ik vind het confronterend als ik me realiseer
hoe mijn leven ook had kunnen lopen.
Om 23.30 verlaat ik als eerste de
borrel. Alles in mijn lijf doet zeer. “Als je niet luisteren wilt,
dan moet je maar voelen”, zegt mijn lijf. Ineens weet ik weer,
waarom ik normaal in een andere bubbel zit. Ben ik blij met mijn
vrienden, waarmee ik s middags kan bijpraten.
Het is een paar dagen later. Onze hulp
is er. Ze poetst al meer dan 10 jaar ons huis. Een grote luxe, waar
we voor gekozen hebben toen ik ziek werd. Door haar hulp kan ik mijn
beperkte energie besteden aan de leukere dingen van het leven.
We zijn van dezelfde leeftijd en ik mag
haar graag. Toch zijn ook wij geen vriendinnen geworden. Wij leven
namelijk in verschillende bubbels. Haar wieg stond in een bergdorpje
in Marokko. Als tiener kwam ze in Nederland wonen. Ze spreekt goed
Nederlands, maar heeft het lezen en schrijven niet meer onder de knie
gekregen. Alleen ongeschoold werk is haalbaar voor haar.
De laatste jaren dat ze hier komt,
klaagt ze steeds vaker over haar gezondheid. Ze is vaak zo moe, en
heeft steeds zo’n pijn. Wat minder gaan werken, is echter geen
optie. Ze heeft 4 kinderen om voor te zorgen. Minder werken, is
minder geld, en dat kan ze zich niet permitteren. Ze moet gewoon
door, er is geen keus.
Vandaag vertelt ze dat er iets gevonden
is in het ziekenhuis, ze weten eindelijk wat het is. Ze haalt een
briefje uit haar portemonnee, waarop de diagnose is geschreven. Een
lastig woord, dat ze steeds vergeet. Ik pak het briefje aan en lees
“fibromyalgie”. Even val ik stil, als ik me realiseer hoe mijn
leven ook had kunnen lopen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten